Sözgüven

Okuldan anılara (anı demek ne kadar doğru) yorumlarımı harmanlayıp sunduğum bir blog yazısı daha.

"Yemek saati otururken yanımda belirli gereksizler konuşuyor"

• Olum en önemli şey özgüven hebele hübele(diyerek sebeplerini açıklıyor) gereksiz anılarından alıntı yapıyor.

Geçen sene insanların yüzüne, özellikle gözüne uzun süre bakamıyordum, o zaman bir şey sandığım kişilerden biri bana benim hoşuma gitmediğini de bilerek "çok asosyalleştin” demişti.

Peki bunu demesine layık bir şey yaptım mı ? Her teneffüs onlarla birlikte baskete indim, hiçbiri ile çok fazla ve istediğim şekilde konuşmasam da arkadaşlığın gelişmesi için biraz zaman vermek gerektiğini biliyordum. Onun yaptığı zaten arkadaşça bir tavır değil.

Ama şunu kabul etmek mecburiyetindeyim ki utangaçlık ve çekingenlik bende o sene varmış. Bunu fark ettik. Suya baştaki soğuktan çekindiğim için atlamıyordum yavaş yavaş ineyim falan, şu an umrumda olmaz, atlarım. Karşı cinsle(kim olduğundan bağımsız) konuşmakta çekinmem. İnsanların gözüne bakmak mevzu vs.

Erkek kafası ve İnce İşler ekibine çok teşekkür edelim buradan, onun dışında da kendimi geliştirmek için okudum, izledim. The Greatest Show beni en çok etkileyen yapımlardır. Çünkü gerçekten yakındılar ve samimiydiler. Beni utangaç ve çekingen olmama sebep olanlardan biri de bunların türevi insanlar olabilir. Ama mücadeleci ve hırslı tavrımızla bunu atlattık.

Özgüven çok önemli bir şey, ama öz saygısı olmayan kişilerin gereksiz konuşmalarını, tavırlarını çekinmeden yapması özgüvenli olmak değil arsızlıktır.

Eğer bir şeyin en önemli olma mevzusuna gelirsek ve sadece bu dünya hayatını baz alırsak, sözgüven olmalıdır. Etrafımda sözüne güvenebileceğim, güvenip de üzülmeyeceğim, pişman olmayacağım kişi tanımıyorum.

Cesare Pavese-Yaşama Uğraşı’ından bir alıntı yapalım:

Bir daha, yalnız sana bağlı olmayan şeyleri ciddiye alma. Aşk, dostluk, ün gibi.

Derdini söylemekle ona çare bulmanın aynı şey olmadığını anlamakla insan çocukluktan kurtulur.

Herhangi bir sanat eserinin yaratılması için o sanat dalıyla ilgili bir çevre gerekir. Bu büyük sanat olmasa bile, sanatçı o çevreyi düşünmüş, yaratmış, belirlemiş, seçmiş ve sevmiştir. Ne var ki, yazar adım adım gerçekleştiremez bu yaratışı. Onun gerçek okur çevresi daha ilk eseri tasarlandığı zaman düşünülmüş olmalıdır.( Bu çok güzel, çünkü bu adamın kitapları ülkemizde talep olmadığı için basılmıyor, bulduğum kitap da 1985 yılından kalma yani yok karşim)

Doğa her zaman doyurmuyor beni; sakınarak yaşamak da, kötülük de canımı sıkıyor.

…

Ama başka bir insan olmaya çalışmak boş bir çaba. İnsan için ilginç olan o eski kişiliğin yeni yaşantılara nasıl tepki göstereceğidir.

Yeniden anlıyorum ki, birtakım ruh hallerini ortaya koymaktan öte bir şey yapmamışım; bir değer yargısına varmayı, çevremdeki dünyayı eleştirmeyi başaramamışım.

29 Şubat… Vay vay vay vay canım. Üstelik bir ayda 2 yazı. 

Müzik ne ölçüde gereklidir ?

Bu sıralar nouman ali khan’a sardım. Adam gerçekten de iyi konuşuyor. Genel olarak değil, fakat hip-hop hakkında söylediklerine kesin katılmak zorundayım. Belki biliyorsunuzdur juice wrld’yi çok severim. Kötü hissettiğimde bana iyi geliyordu onu sürekli dinliyordum. Benim dedem 6 Aralık günü vefat etti. 70 yaşında olduğu için aslında şaşırdım, alıştıra alıştıra ölmedi yani. Bir hastalığı vardı ama ilerlememişti.

Uçakla Erzurum’a gittik, görevimizi yaptık. Geri gelirken ben indirdiğim juice wrld albümünü dinliyordum. Eve geldiğimde twitterda gündemdeydi. Ben de sevinerek tıkladım. 8 Aralık Pazar gece o ölmüş. Şaşkın şaşkın tweetleri okuyorum. Ve gerçekten çok üzüldüm, çünkü 21 yaşındaydı ve ben aslında yeni yeni duyuyordum.

Nouman Ali Khan, hip-hop şarkılarda, kadına yakışıksız söyler söylendiğini, bunun güzel müzik ve sözlerle uygulandığını, uyuşturucu, içki özendiriciliği yaptığından bahsetmiş. Evet bu o kadar doğru ki. Her ne kadar üzülsem de adam çok matah bir ölüm gerçekleştirmedi, aşırı doz uyuşturucudan gitti.

Bu arada sözleri anlamsız değildi bana göre, fast, robbery falan gayet güzel. Zaten diğer rapçilere göre en duygusal hard olmayan bir tarzı var. Permasını falan çok severim üniversite’de ben de kendimi permaya hazırlıyorum.

Müzikal pornografi olarak da nitelendirmiş Nouman ki öyle, ne yazık ki öyle. Şarkıları sonrası bir içki içmiş gibi falan bi güzel oluyorsun aslında, içmedim ondan demiyorum. Uyurken, uyandığımda arada hep o sözleri böyle she know me wawwawwaw she know me waa falan oluyordu yani :D bilmiyorum anlatabildim mi. Clean versiyonları var evet daha makul ama yeterli değil.

Sonra arada tabi bakıyorum denemek için, ama anlama daha fazla önem verdiğim için o kadar iyi gelmiyor artık, ben normal hayatta da küfür kullanmam hiç hani burada söylerken de o küfrü kullanmadan söylerim ama dinlerken çok da sorun değil. Hayır işte baya baya sorun bunu farketmem iyi oldu.

Fon müziği, sesli kitap falan şu an daha çok gündemim, diğerleri arada hem daha da güzel oldu.

Bir anımı daha anlatayım. Mustafa Sandal’ı sevdiğimden bahsettim önceki yazılarda.

Yazın Harbiye’de konseri vardı, ona gittik. Dönerken hava da serin yani soğuk.

Küçük bir kız çocuğu vardı yerde oturmuş bozuk paraları toparlıyor kendine doğru hatırımda emin değilim ama gök gürültüsü, yağmur başlamış olarak var ama emin değilim. Eğer öyleyse daha kötü zaten. Kızın da yüzünü görmedim, saçı kıvırcık klasik kız saçı gibi enlemsine değil yanlamasına uzun, kıvırcık işte. Yani nişantaşı, konser, müzik, musti… Dönerken yağış, gök gürültüsü, kız… Gerçekten içim acıdı, ailemin yanında olduğum için para vermedim, eğer büyük olsam verirdim tabi Tuna ne rica etmedin uğraşmadın derseniz de haklısınız.

Yani müzik aslında gerçekten olması gereken, güzel bir şey. Ama eskisi kadar çok dinlemeyip, biraz da reelde kalmam daha iyi olur sanala göre. Çünkü hayat, sınav çok zor !