Bu tespiti nasıl yaptık ona girelim. Geçen sene en yorgun doğum günü ve yeni yaş isimli bir yazı yazma düşüncesindeyken beni bundan vazgeçiren belli başlı etmenler vardı. Bu etmenlerden bir tanesi şu yukarıdaki tespiti anlayamamış olmamdır. Diğerleri, bıkkınlık, yorgunluk, daha değerli gördüğümüz kişilerin fos çıkmasıdır. E ben o yazıyı o zaman neden yazıyım ki. Bunu yazarım. Hazır yoğun çalışmalarımın olmadığı yazılı haftasındayım bunu yapalım.
Öncelikle şunu belirtmek isterim ki yüzümde çok sivilce yok. Olanı da indermek amacıyla kişisel bakım kremlerim, jellerim, yağlarım, losyonlarım vs var. Yani tipik bir asosyal değilim. Deli gibi bilgisayar oyunu oynamıyorum. 1 saat playstation oynarım, oyun odur benim için. Virüsten (Bu arada pandemi kelimesine gıcık kaptım) dolayı okul ilk kapandığında bitirmediğim kadar kitap bitirdim. Yakışıklıyım, tatlıyım vs. Normalde bunu demem insan içinde fakat burası benim alanım, burada anlaşılmak ve pekiştirmek için yazıyorum. I'm the flyest gent diyoruz Juice gibi. Neyse.
Bu süreç benim lise yıllarımın en iyi zamanlarıdır, yemin ediyorum öyledir. Okul falan açmak ne evlerden ırak çok ciddiyim. Eğer eskiden olduğu gibi sürekli gitmem gerekecekse açık lise bile düşünülebilir. Çünkü vakit hırsızlığına tahammül yok. Ya da bir 12. sınıfın yapması gerektiği gibi bazı derslerde test çözmek. Şu an 11'im henüz gitmiyorum.
Kaçmak, gitmek istiyorum. Çünkü bu şehre ait hissetmiyorum, ki değilim de zaten. Bu yüzden iyi puan alıp şehir dışı iyi bir üniversiteye gidilmelidir.
Oğuzkaan ortaokulunda bazı insanlara eyvallahım var o yüzden eyvallah diyip Bilfen Lisesine geçelim, benim derdim onlarla. Burada tanıdığım insanlarla başta iyi arkadaşlık kurmaya çalıştım, sonra bazı sorunlarım var zannetim. Bu zannıma sebep olan yukarıdaki tespiti bilememiş olmam. İnsanları kendime o kadar uzak görmemem. Ama onlardan çok uzakmışım. Şu an beni mutlu yapan şey insanlarla bir şey konuşma yapma isteğimin tam olması gerektiği yerlerde olması. Çünkü karşındakinde imkan yoksa niye sosyalleşmeye çalışasın ki? Ben okuldan eve geldiğimde aynada kendi kendime konuşurken çok daha rahat huzurlu ve kendimi bulmuş oluyorum, dertleşiyorum, çak yapıyorum. Kendimi seviyorum yani.
Öz sevgi diyelim buna da, çok kullanılmaz kendisi.
Beni doğum günümde, geçen senemde üzen şeyler bir deneyimdi, memnunum. Geçen sene de beni mutlu eden şeyler Allah'ın lütfudur. Benden uzak olsalar da bazılarının, beni iyi hissettirmek için attığı adımlara, olaya dahil etmelerine, güldürmelerine teşekkür ediyorum. Okulu benim için çok daha çekilir, hatta zevkli yaptılar. 10. sınıfta okuldaki anılarımdan memnunum. Hepsinden, hatta çoğunluğundan değil tabi. Ama şu an gitmek istemiyorum, beni boğuyor. Ev ve seni evde gibi hissettiren insanlar adamdır. Lafı düzgün söylemek, gerzekliği görmek, dürüst olmak, iftira atmamak, gevezelik yaparken ses tonunu arttırmamak, açıkça belli şeyleri görmek fazilettir.
Bundan ötürü sosyallik adına düzülmüş laflara, artistliklere gerek yoktur. "Ama sosyal hayatlarını çöp ediyorlar" diyorlar.
Sosyal olmadıklarının farkında değiller. tweetimi bu vesile ile alıntılayalım.
